Het Markermeer stond lang bekend als 'dood meer'. Na de afsluiting door de Houtribdijk in 1976 was er geen verbinding meer met het IJsselmeer en dus ook geen doorstroming meer vanuit de IJssel. Hierdoor ontstond een dikke slibdeken met een verstikkend effect op het bodemleven, de plek waar de voedselketen begint. Toch was het Markermeer allesbehalve dood, vertelt Joep: 'Het klopt dat de stand van de vissen en daarmee ook van de vogels de afgelopen twintig jaar behoorlijk is achteruitgegaan. En daarvoor zijn allerlei menselijke oorzaken aan te wijzen. Tegelijk zien we dat het leven zich hier heeft aangepast aan de troebele omstandigheden en allerlei organismen hier nog prima kunnen groeien. De vraag is dan: hoe kun je die organische groei op een natuurlijke manier stimuleren, zodat het hele ecosysteem daar baat bij heeft? Nou, dat is precies waarom Marker Wadden is bedacht.'

Geulverbindingen

Joep is nu zo'n vier jaar actief in het gebied en heeft al veel positieve ontwikkelingen waargenomen. 'Je ziet dat er elk jaar meer waterplanten komen en dat dit ook andere vissoorten aantrekt. Dus behalve de gebruikelijke blankvoorntjes tellen we nu ook veel windes, ruisvoorns en zeelten in onze fuiken. Dat zijn echt soorten die van het riet afhankelijk zijn. Daarnaast is er in de afgelopen twee jaar een geulensysteem tussen de eilandoevers en het open water aangelegd, zodat ook grotere vissen in ondiep, voedselrijk water kunnen komen om eitjes af te zetten en hun nakomelingen weer naar dieper water kunnen zwemmen als ze volgroeid zijn. Tegelijk zien we ook roofvissen naar binnen zwemmen die zich daar weer tegoed doen aan de kleinere vissen. Zo ontstaat weer een heel nieuw ecologisch evenwicht.'